Maurice Kip

Dag mijn lieve jongen,

Ben de hele dag al met mijn hoofd bij morgen. Morgen is het zeven jaar geleden dat het rampzalige bericht ons bereikte.

Kan heel veel vertellen, maar weinig zeggen.
Snap je?

Heb je Matthews mooie tekening gezien mijn lieve jongen?

Mis je enorm.

Kus van ma. 

Gisteren ons autootje naar de Herenlaan gebracht en samen met Jannes verhalen opgehaald over jou. Jannes gaat mijn helpen om veilig de weg op te kunnen, ook zo'n gozer met het hart op de juiste plek. Net als jij Maurice. Mijn monumentje voor jou kan bijna de weg op en je weet... de eerste officiële rit komt jou kant op. Je zult nooit uit mijn hart verdwijnen, maatje. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag ben ik vrij van school. Heb nu een keer geluk. Alle klassen waaraan ik lesgeef, zijn met schoolreis. Vandaag beetje in de tuin gewerkt of beter gezegd aan de de oprit.
Ma heeft van de begraafplaats je olielamp meegenomen. Heeft ze weer helemaal mooi gemaakt en geverfd. Ik trof in die lamp een stukje papier aan van haar waar ze de volgende woorden had opgeschreven:

Lieve Maurice,

Als een druppel kon zeggen
hoeveel ik je mis,
dan...
regende het de hele dag.

Kus van pap en mam.

Ik denk dat ik deze woorden al wel eerder zal hebben geschreven hier op dit register, maar toch raakte dit briefje mij met zijn simpele, veelzeggende tekst.
Ma zal het vast weer terugleggen in de lamp als ze het weer terugzet.

Ben wel vrij vandaag, maar heb eigenlijk ook wel het gevoel dat ik met mijn ziel onder de arm loop. Is soms moeilijk een verklaring voor te geven, maar gelukkig hoef ik jou niets uit te leggen.
Jij snapt mij stilzwijgend. Letterlijk en figuurlijk in dit geval.

Breng het briefje weer naar ma.
Mis je mijn lieve jongen.
Waarom, waarom, waarom...? 

Dag lieve Maurice,

21 mei: 2004-2011
7 jaren waarin we je hebben moeten missen. Niet meer samen kunnen lachen en dollen, samen kunnen doen en laten, samen kunnen schuilen. Toch ben je en blijf je in mijn hart.En gelukkig bij veel van ons.Soms heb ik het gevoel dat je ons nog steeds helpt, daarboven. En dat je laat merken dat je er bent. Daarvoor zijn mijn "Angels" ervaringen te bijzonder.
Denk aan je lieve schat en je bent voor altijd bij me.

Anjo 

Dag mijn lieve jongen,

Vaak gaat het nog altijd door mijn hoofd.

We zien hem nooit weer.

Dan denk ik: "Wat is nooit?"

Nooit is niets.

"Nooit is voor ALTIJD "NIETS"!!!

Snap je wat ik voel?

Was het maar NIETS

Het blijft voor altijd NOOIT. 

Dag mijn lieve jongen,

Lees net de reactie van Wilma hiervoor. Heel speciaal ook voor ons. Kun je raden waar ma en ik vanmiddag even zijn geweest? Bij Wilma in haar nieuwe huis in Lochem.
We hadden van haar een uitgebreide mail ontvangen. Het ging o.a. over haar nieuwe huis en over de champagne waarop jouw naam betrekking had.Zo lief van haar om ons hiervan op de hoogte te brengen. Eerst hebben we op Funda haar nieuwe huis al even bewonderd. Maar een huis op een plaatje zien of in het echt, maakt een hoop verschil.
Ma en ik trokken de stoute schoenen vanmiddag aan en gingen op weg naar het nieuwe huis van Wilma in Lochem. We hadden gelukkig de "Tom-Tom" van de buurvrouw en de Zwiepseweg was snel gevonden.
We herkenden het van de foto's die we gezien hadden op internet.
Toen we achter in de tuin kwamen, was onze Wilma in haar eentje druk aan het werk.
Denk er nu aan dat jij er waarschijnlijk ook al lang zou zijn geweest om haar te helpen als je er nog was geweest. Er is nog genoeg te doen Maurice. Maar hier is de weer zo vaak bij me opkomend zinnetje: " Als dit...en als dat..." natuurlijk weer van toepassing.
Wil zo graag de tijd terugdraaien mijn jongen. Jij en Lochem horen voor mijn gevoel bij elkaar. Voelt altijd zo apart voor ons als we erheen gaan of wanneer we deze plaatsnaam horen noemen.

Maar zal niet afdwalen.
Wilma was verrassend verbaasd dat wij onaangekondigd bij haar op bezoek kwamen. Het was voor ons ook weer heel fijn om Wilma weer eens in het echt terug te zien. We hebben genoten van de rondleiding in haar huis en tuin.
Het is een huis dat helemaal bij haar past, denk ik.

Ook hebben we even kennis gemaakt met haar moeder die toevallig langs kwam met een vriendin. Was nog even gezellig. Je weet dat ik het fijn vind om dialect te horen spreken. Was in dit geval ook erg gezellig.

Wat ik persoonlijk erg mooi vond bij het huis, is het kleine huisje dat ook bij haar in de tuin staat. Was net iets voor jou geweest. Compleet mini-huis in leuke tuin.

We zijn blij dat we naar Lochem zijn geweest.
Vanavond was de dodenherdenking.
Hebben het gevolgd via de tv. Altijd heel erg indrukwekkend.

Morgen hebben we een begrafenis. Weet je nog wel? (De motorcoureur) Hans Gebben die vroeger altijd bij ons kwam, is onverwacht overleden. Hij heeft bij ons nog altijd een speciaal plekje in ons hart. Je weet waarom.
Heel apart dat hij bij jou op de begraafplaats ter aarde wordt besteld. Hij wordt begraven vlakbij de twee jongens die ik als leerling in de klas heb gehad. Heel vreemde ervaring vind ik dat.

Nou, dit was het voorlopig weer mijn jongen. Ik neem voor nu afscheid met een dikke knuffel en een extra kus van ma. 

gedenkwaardige dag...

Vandaag de sleutels van m'n toekomstige nieuwe huis in Lochem gekregen.
En jij was er bij! Altijd in gedachten natuurlijk, maar Jan had een hele bijzondere fles champagne: Saint-Maurice.
Hij had hem bewaard voor een bijzondere gelegenheid en dat was het zeker!
Het wordt een geweldige plek om te wonen en jij bent er bij!

Liefs Wilma 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag hangt overal de vlag uit.
Koninginnedag dus. Ma is nu naar jou toe en zal ook zeker voor jou weer mooie bloemen neerzetten.Zij zorgt er echt voor dat je graf er ook altijd "koninklijk" uitziet mijn jongen. Steken de vlag er helaas niet voor uit.

Heb nu weekje vakantie en is in Lochem ook zo. Hoorde ik van Anjo. Zij belde natuurlijk weer en dan praten we altijd ook weer bij over de scholen.Zo hoor ik dan toch nog veel over je oude school in een totaal nieuwe jas. Ben bezig met mijn laatste weken op school.
Zoals het ernaar uitziet, zal ik stoppen. Is eigenlijk een heel raar idee voor me. Vind 2 dagen werken nog altijd leuk, maar je weet waarom ik wil stoppen.

Hoor ma nu beneden weer binnenkomen.
Ga met haar kopje koffie drinken en even tv kijken denk ik.

Dag mijn lieve vent.
Dag mijn "koninklijke" zoon.
Voor jou altijd de vlag uit.
Weet niet altijd hoe. Snap je?

Knuffel van me en extra kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag dus weer de 21ste. Ma en ik zitten nu achter het huis en het lijkt gewoon een zomerse dag. Morgen is het Goede Vrijdag en dus zijn de scholen dicht en dit weekend is het Pasen.
Voor veel mensen weer een feest.

Nog een maand en dan is het weer de 21ste mei.
Dan is het al weer 7 jaar geleden Maurice.
Kan me echt niet voorstellen waar de tijd blijft.
Weet je nog dat we samen met Marco onze tv gekocht hebben met zijn drietjes?
Nu met ma al weer nieuwe gekocht , omdat de oude begon te haperen. Het gaat soms zo snel met de verschillende digitale ontwikkelingen.
Gaat heel geleidelijk, maar ondertussen is al veel veranderd. Jij had ook geen Tom-Tom toen je begon te werken. Herinner me nog als de dag van vandaag jouw eerste werkdag met de auto.
Onderweg naar Lochem was je gelijk verdwaald en jij maar bellen waar je toch langs moest. Je was al bij Rijssen en later was je de kluts kwijt toen je verdwaalde in de buurt van Zutphen op de terugweg. Later kon je de weg wel dromen natuurlijk. Als ma en ik heel enkel die richting uitgaan, vragen we ons altijd af hoe je het vol hebt gehouden om deze afstand elke dag en bij nacht en ontij af te leggen.

Het zijn allemaal herinneringen mijn lieve jongen. Waarom moest je toch zo vroeg en zo jong " die andere grote reis" al maken? Je had nog zo graag in je autootje en op je motor rond willen tuffen. Ik zie de motoren weer steeds meer op de weg verschijnen vanwege het mooie weer.

Ik stop maar mijn lieve jongen. In gedachten zal ik mijn mijmeringen voortzetten in de tuin bij dit mooie weer.
Het zijn slechts de gedachten waarin je bij mij altijd zult blijven voortleven. Herinneringen noemen ze die. Mijn herinneringen zullen heel vaak selectief zijn om de warmte aan jou vast te houden.

Dag mijn lieve jongen.
Kus van ma. 

Dag Maurice,

Morgen is het al weer de 21ste. Nog een maand en dan is het al 7 jaar geleden.
Schrok me gisteravond ook nog een hoedje.Stond er opeens weer een politieagent op een motor bij ons voor het huis. Kan je niet uitleggen hoe dat voelde op dat moment.
Hij stond er en had een auto aangehouden, zag ik achteraf.

Ik zit nu nog buiten achter het huis. Het is gewoon een zomerse avond, net als gisteren trouwens.

Gisteren is Marjan ook nog langs geweest en hebben we ook buiten zitten koffiedrinken. Fijn dat zij ons niet vergeet Maurice.

Zaterdag zijn Otto en Truus en Daniëlla bij ons op bezoek geweest. Was heel gezellig. Ze zijn ook bij jou geweest natuurlijk en hebben bij jou een mooi paasmandje met een kipje neergezet.

Vandaag druk geweest met nakijken van proefwerken. Zoals je weet , kost dat veel tijd.
Op school is het hectisch Maurice. Overal veranderingen.
Zal ook zo in Lochem zijn.
Hoor dat morgen wel weer van je vriendin uit Borculo.

De bloemen bij je graf bloeien zo mooi. Vooral de viooltjes zijn zo kleurrijk. Past in dit geval natuurlijk bij een kleurrijk persoon als jj.

Ga nu zo naar binnen.
Je bent en blijft in mijn hart.
Het is hier zo stil Maurice.
Jij weet waarom.

Knuffel van me.
Extra kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Deze leuke conversatie in het Engels heeft lange tijd in jouw lokaal gehangen. Dit papier vond ma weer terug tussen verschillende andere schoolspullen die er nog altijd van jou zijn.
Foto van de klas waar je toen een prijs mee won naar de studio bij Edwin Evers.
Waar blijft de tijd? Wat was je altijd gek op het programma van Edwin Evers waar je naar luisterde als je al vroeg op weg was van Staphorst naar Lochem. Nog heel wat imitaties zijn opgeslagen.
Deed ma altijd voor je. Even belletje en ma moest opnameapparatuur indrukken. Veel typetjes heb je opgeslagen.

Vandaag ben ik vrij, maar vanmiddag nog rapportenvergadering. Dus nog even naar Meppel.

Ik ga nu eerst koffie drinken met ma die zo weer thuis zal zijn bij jou vandaan.

Veel liefs en dikke knuffel en kus van ma. 

A sad story about Nobody

This is a story about four people, named: Everybody, Somebody, Anybody and Nobody.
There was an important job to be done and Everybody was sure that Somebody would do it.
Anybody could have done it, but Nobody did it.
Somebody got angry about that, because it was Everybody's job.
Everybody thought Anybodu could do it, but Nobody realised that Everybody wouldn't do it.
It ended up that.
Everybody blamed Somebody,
when Nobody did,
what Anybody could have done. 

I look above and I know I'll always be blessed with love.

Ik zie je nog steeds door de gangen lopen op school, wat een grote kerel was je toen, ben je nog steeds.. ik kan me nog herinneren dat je zo'n gebreide vest droeg met allemaal kleuren haha.

Maurice, jou naam wordt nog vaak genoemd als ik bij vriendinnen-oud leerlingen zit.

Dat zijn momenten dat je beseft dat het leven te kort is om verdrietig te zijn en dat je moet genieten van elke dag.


Ik geloof dat je op een dag elkaar weer tegen komt zoals je ooit begonnen bent.

Ik hoop dat het goed gaat met jou en je famillie en dat ze vooral aan de fijne tijden denken en beseffen dat ze een top zoon hebben!

Liefs. 

Dag mijn lieve jongen,

Nu even de tijd nemen om de week te overdenken.
Het was me wel een heftige week Maurice. Afgelopen woensdag was natuurlijk heel vreemd door de begrafenis van mijn leerling Daan van 15 jaar. De begrafenis deed heel veel herinneringen oproepen aan jou en aan jouw begrafenis. Ook hier waren heel veel schoolkinderen net als bij jou. Wat ook vreemd, maar tegelijk mooi was, was dat hij vanuit de aula van onze school werd begraven.
Ook hier honderden mensen zoals bij jou. Toen de bloemstukken door medeleerlingen en vrienden naar buiten werden gedragen, kwam de situatie bij jou weer helemaal boven. Ook jouw bloemstukken werden door jouw leerlingen in een soort erehaag meegevoerd naar je graf.
Denk nog vaak aan Mustafa die van geen wijken wist met het zware bloemstuk dat hij absoluut alleen naar jouw graf wilde brengen zonder hulp.
Dus je begrijpt dat alles veel indruk maakte en het was erg mooi en indrukwekkend. Vooral ook , omdat kinderen een belangrijke rol in het geheel vervulden.

Zo vervulden ook kinderen bij jou een rol in het geheel. Wat in dit verband zo frappant is, is dat ma vandaag bij het opruimen van de garage, waar nog zoveel spulletjes van jou en je school liggen, een klein cadeautje van een leerling van jou aantrof. Het gaat om een klein zwart kartonnen doosje met daarin een gekauwd stukje kauwgom, te zien door een stukje plastic.
Natuurlijk weten we allemaal waar dat stukje kauwgum voor staat. Er zit een klein wit papiertje op met de tekst: Kauwgommetje van Janneke Smale, "verkering" in Parijs, 2 maart '02.
Onvoorstelbaar dat dit na 9 jaar zo maar weer boven water komt.

Ik vraag me zo vaak af waarom jonge mensen, zoals jij en Daan die zo lief, aardig, vriendelijk zijn en altijd een lach op het gezicht hebben, zo vroeg weg moeten bij hun ouders en familie.
Heb het gevoel dat Daan en jij heel veel overeenkomsten hadden in hun veel te korte leven. Allebei sociaal erg vaardig met veel gevoel voor rechtvaardigheid.

Knuffel van me en dikke kus van ma. 

ja meneer kip het leven gaat niet altijd over rozen...en kinderen horen hun ouders weg te brengen en niet andersom...net zo als u zegt over daan ..waar ik woon was op die bewuste dag op het voetbalveld allemaal toeters en bellen van de ambulanges er waren er drie stuk...en nog konden ze het leven van daan karsten niet redden...je gaat gezond van huis en je komt dan nooit meer thuis,,dat is het ergst wat een ouder kan overkomen...daarom heb ik ook veel respect voor u en uw vrouw..bijna elke dag hier vertellen hoe het het jullie vergaat...en kreeg je maar andwoord of een teken hoe het jullie zoon vergaat ...maar ik weet wel dat maurice vreselijke lieve ouder heeft...nogmaals we kennen elkaar niet...maar ik heb veel respect voor jullie... 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag is het 3 april. 50 jaar geleden was het Tweede Paasdag. Het was toen 1961.
Op deze dag is mijn vader toen overleden.
Ik was 14 jaar oud en mijn moeder bleef met 5 kinderen achter. De oudste was 18 en de jongste 1 jaar. Het leven ging door zoals ze zeggen.
Is natuurlijk ook zo, maar neem van mij aan dat bepaalde dingen je leven voorgoed bepalen.
Natuurlijk zijn deze dingen ingrijpend geweest en hebben veel dingen die daarmee verband hielden, mijn leven in doen en denken bepaald.

Mijn vader overleden aan een hartstilstand op 42 jarige leeftijd, jij op 28 jarige leeftijd en afgelopen week mijn leerling Daan op 15 jarige leeftijd. De geschiedenis moet zich blijkbaar steeds herhalen. 50 jaar geleden, bijna 7 jaar geleden en nu weer paar dagen geleden.

Natuurlijk weer veel verdriet bij veel mensen, maar het meest natuurlijk de ouders die hun kind moeten missen.

Na 50 jaar vraag ik me nog steeds af: waarom, waarom, waarom???

Knuffel en extra kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag zo'n vreselijk zware dag.
Toen ik vanmorgen het schoolplein opliep, hoorde ik van een collega dat er een leerling van 3-havo op onze school was overleden. De collega wist nog geen naam, maar omdat ik aan twee van de drie klassen lesgeef, kreeg ik al bange voorgevoelens.
Toen ik binnenkwam kreeg ik al snel te horen dat het om een jongen uit mijn klas ging.
Het was Daan Karsten. Een jongen, die net als jij, is overleden aan een hartstilstand.
Het was gisteravond op het voetbaltrainingsveld in Meppel gebeurd.

Je snapt dat het heel wat gevoelens in en bij me losmaakte. Hij was altijd zo'n aardige, sociale jongen Maurice. Hij was in de klas altijd een beetje het middelpunt van rust.
Kan me eerlijk gezegd nog niet voorstellen dat hij straks geen deel meer zal uitmaken van de klas.
Het bijzondere was ook nog dat ik vandaag met deze klas het derde lesuur naar de schouwburg zou gaan naar een soort toneelvoorstelling met als thema "Afscheid."
Hoe kan dit toch mogelijk zijn geweest? Natuurlijk is deze voorstelling niet doorgegaan.

Maar op school was het vandaag zo heftig met al de andere leerlingen.
De hele film kwam bij mij gewoon terug.
Ken de verhalen bij jouw afscheid op school.
Ga hier er verder maar niet op in.

Je probeert je best te doen voor de kinderen die je hebt en begeleidt. maar ook jij was geen moment uit mijn gedachten.
Fijn dat veel collega's op deze voor mij nieuwe locatie zich ook in mijn situatie konden verplaatsen.
Heb me de hele dag afgevraagd waarom jonge mensen zo maar een hartstilstand krijgen en er niet meer mogen zijn. Waarom toch?
Kan het niet bevatten. Denk ook aan die ouders die het overkomt.

Ik hoop dat alles op een waardige manier zal gaan. Er is zoveel verdriet onder de andere kinderen en zoveel andere mensen.

Ik weet gewoon even niets meer te zeggen.
Ik geef je een dikke knuffel en een extra kus van ma.

Dag mijn jongen. 

zo bijzonder...

Wat mooi om hieronder dat verhaal van je vader te lezen. Hoe creatief jij ook was met je opdrachten, het inspireerde ook je leerlingen.

Zou je ook zo graag nog van alles vertellen...

Liefs uit Laren 

Dag mijn lieve jongen,

Ma vond gisteren op de kamer op de bovenste verdieping onverwacht een map van jou waarop je aan de buitenkant kon lezen dat het gedichten van je leerlingen waren.
Het zijn gedichten uit 1999 die je in het Engels hebt laten opschrijven en hebt verzameld.
Was wel heel emotioneel om dit te zien en te lezen.

Op de buitenkant heb je in het groot met een viltstift geschreven:

V2F

Hee, look what I found.
Your own POETRY
Read, put it away and
read it again in 5 years.
You' ll think it is great.

Alle gedichten hebben als thema: TOMORROW.

Ook zaten er nog verzamelingen bij van klas 2A, 2G , 2H en 2L.

De namen van de kinderen en hun leeftijden staan er allemaal op.
De meesten zijn dan 13-14 jaar. Het is nu ruim 10 jaar later.
Ze zouden hun eigen gedichtjes inderdaad weer eens moeten kunnen lezen.
Ma en ik hebben al die gedichtjes nog eens even weer doorgelezen.
Er waren heel leuke bij. Ook waren er een paar in het Turks die we helaas niet kunnen lezen.

Het eerste gedichtje dat ik onder ogen kreeg was van een meisje uit klas 2A en zij heet Janine Niesink. Eigenlijk vreemd te weten dat zijn nu zelf zo ongeveer 24 jaar is. Een paar jaar minder dan de 28 die jij mocht worden. Dit gedichtje dat is als eerste onder ogen kreeg zal ik hier publiceren, omdat het me raakte door jouw situatie.
Het lieve kind kon natuurlijk niet weten dat jij er ongeveer 5 jaar later niet meer zou zijn.
Het gedichtje gaat als volgt:

I know somebody
But he isn't there anymore

It is difficult to miss him
Him who you can't miss

I am sure that I will miss,
him tomorrow again.

And after tomorrow
again and again.


Geeft in ieder geval mijn gevoelens voor jou op dit moment ook aan.
De andere gedichtjes zijn ook erg mooi.
Jij zei zelf: lees ze na vijf jaar nog eens weer.
Het is nu 10 jaar verder. De eerste die ik onder ogen kreeg, is (onbedoeld) nog steeds actueel.

Wat heb je toch prachtig werk laten maken door jouw opdrachten.

Realiseer me nu ook weer je motto:

Non scolae sed vitae discimus.
Heel toepasselijk, zeker in dit verband.

Misschien zal ik nog eens een paar andere gedichtjes plaatsen waardoor ze toch levend blijven voor je.

Heel veel liefs en dikke knuffel.
Extra kus van ma. 

He maatje, mis je erg.