Maurice Kip

Dag mijn lieve jongen,

Het is een wat hectische tijd geweest hier. Ik hoef daar natuurlijk niet op alle punten ingaan, maar veel tijd hebben ma en ik gestopt in toneelzaken met bijbehorende randzaken die de nodige spanning altijd opleveren. Maar goed , daar kiezen we zelf voor. Niet voor die randzaken natuurlijk, maar die krijg je er altijd bij. Wat veel belangrijker was dat we vorige week maandag een berichtje van Marco ontvingen waarin we gewaar werden dat "jouw en onze Marian" een ernstig auto-ongeluk had gehad en zwaargewond naar het ziekenhuis in Zwolle was vervoerd. Ze hebben haar de eerste dagen in slaap gehouden en ze was dus echt helemaal van de wereld.Vorige week was het dus heel spannend allemaal. Hoe het zou aflopen kon niemand voorspellen. Gelukkig werden en worden we elke dag voorzien van berichten over de situatie van Marian. De laatste dagen kwam ze weer bij en gisteren heeft ze enkele uren doorgebracht op de operatiekamer waar verschillende ledematen werden hersteld. Deze operatie kon nu pas worden uitgevoerd omdat men eerst moest wachten hoe het in eerste instantie met haar haar algemene gezondheidssituatie zou aflopen.We wachten nu weer op een reactie van Marco, maar gelukkig doet ook hier hoop weer leven. Dat Marian nog een lange weg moet afleggen met haar revalidatie is duidelijk.
Afwachten dus voorlopig.
Morgen is ook een speciale dag. Onze "kleine ster"die intussen al een stevige vent is geworden, is dan jarig. Jammer dat we daar niet lijfelijk bij kunnen zijn. Je zou ook vast trots op hem zijn geweest. Hij wordt al weer 13jaar. Ongelooflijk gewoon.
Op je kamer brandt ook dit jaar weer je eigen kerstboompje dat je vroeger ook ontbrandde in je eigen klaslokaal. Ma houdt dit nog altijd in ere lieve jongen. Het is weer een bijzondere tijd met al die feestverlichting en bijzondere sfeer. Ook zijn ma en ik naar Wereldlichtjesdag geweest en het was gewoon fijn dat je naam ook weer eens werd genoemd. Je begrijpt vast hoe dit voelt voor ons.
Ma heeft het eten intussen klaargemaakt en we gaan nu samen een broodje eten.
Dag Maurice. Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een maand verder. Weer de 21ste dus. Even weer het moment dat ik hier bij je ben. Het is nu echt herfst geworden. De bladeren vallen nu snel en in grote hoeveelheid naar beneden. Hier in de voortuin, maar zeker ook bij je graf. Daar proberen ma en ik elke dag de boel bij jou op het pleintje de boel wat bladvrij te houden Op andere plaatsen op de begraafplaats zorgen de tuinlieden van de gemeente ervoor dat het blad zoveel mogelijk wordt opgeruimd en het enigszins netjes blijft.
Ook onze buurman was al druk bezig met blad blazen in de voortuin gistermiddag. Als je wist wie onze nieuwe buurman was, zou je vast glimlachen. Het kan inderdaad raar lopen zoals dingen soms gaan.Ik sta er af en toe bij stil dat er ongemerkt zoveel verandert waarbij ik het gevoel heb dat jij dat ook allemaal hebt meegemaakt. Ik heb het er in dit verband al weleens over gehad wat de moderne communicatiemiddelen en sociale media betreft. Maar het gaat natuurlijk ook over menselijke zaken die zo veranderd zijn en waarvan ik denk dat jij het ook nog allemaal zo zult ervaren.Een aantal van die mensen is al bij jou "daarboven". Namen noemen nu is daarom ook niet zo gemakkelijk. Maar je weet wat ik bedoel.Je vriendin zal zeker weer bellen vandaag. Ongelooflijk fijn altijd. Zo houden we het verleden toch nog levend op een prettige manier. Fijn uit menselijk oogpunt dit contact nog steeds te hebben.
Soms vraag ik me weleens af hoe het voor jou zou zijn geweest om in deze tijd nog les te geven.Je ging in je "werktijd" al mee in de onderwijsvernieuwingen. Wat had je het al druk in de grote vakantie met het opzetten van een heel jaarprogramma voor de verschillende klassen. Niemand die zag hoeveel tijd jij in je werk stopte wat voorbereiding betreft. Nu zou je zeker ook prachtig lesmateriaal hebben ontwikkeld met behulp van computer en elektronisch schoolbord.Toen liet je al prachtige filmpjes maken door leerlingen met behulp van een filmcamera. Een smartphone heb je niet gekend, maar dat zou je ongekende mogelijkheden hebben geboden prachtig lesmateriaal te maken door jezelf en te laten maken door je leerlingen.
Ik vind het zo jammer dat het allemaal zo anders is gelopen. Maar dat weet je intussen wel nu.
Dag mijn lieve jongen.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer de 21ste. Nu oktober. De herfst wordt steeds meer zichbaar in de natuur. Ook bij je graf moeten we nu weer meer beginnen met bladruimen.Qua kleurenschakering is het in de natuur erg mooi, maar voor de rest mag de herfst van mij zo snel mogelijk verdwijnen.
Ik ben er vandaag al vroeg bij. Kon slecht slapen en heb daarom besloten dit berichtje gelijk te schrijven. Er zijn zoveel dingen gebeurd hier. Natuurlijk hoop ik dat je die "van boven" meekrijgt. Alleen al over "van boven"zou ik veel kunnen zeggen en er is al zoveel van gezegd door zoveel mensen. Voor mij is het handig en prettig om jou nog onderdeel uit te laten maken van mijn eigen leven waardoor je nog steeds bij ons bent en blijft. Ik ga maar geen filosofische gedachten over het leven na dit leven opzetten. Daar heb ik mijn eigen opvatting en gedachten over. Maar het is fijn dat ik op deze manier hier nog altijd een fijn "contact"met je kan hebben.
Liefs en dikke knuffel van ma. Die knuffels van jou voor haar mist ze nog dagelijks. Kus van haar voor jou. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag is het 9 oktober. Ik herinner me deze datum als de verjaardag van mijn opa. Dankzij het internet kom ik erachter dat hij in 1885 werd geboren. Onvoorstelbaar eigenlijk dat het om drie eeuwen gaat wat tijd betreft vanaf zijn geboorte tot vandaag.Als ik het goed heb, is dat 134 jaar geleden. Natuurlijk heb ik verschillende leuke herinneringen aan hem. Het was de vader van mijn moeder en toch vreemd dat je zo maar informatie over hem vindt binnen een paar tellen.Maar leuk dat hij op deze manier toch blijft leven. En zo las ik dat mijn oma in 1884 is geboren. Ik wist wel dat het in de tachtiger jaren van de 19e eeuw was en dat het drie eeuwen overbrugde.
Wat een datum soms in een mens kan losmaken, blijkt nu wel weer.
Gisteren moest ik een paar kaartjes naar de brievenbus brengen en dat deed ik lopend. Omdat ik de weg een beetje wilde verkorten, liep ik ook over het schoolplein van je basisschool en moest er ineens aan denken hoe jij daar als kind op het schoolplein hebt gespeeld.Ik zag je weer helemaal voor me als kind van de basisschool.Ik moest ook denken aan je vriendschap toen met je vriendje Freddie. Jij was vele koppen groter dan hij, al waren jullie even oud. Ik moest er ineens aan denken hoe hij vaak bij jou op je schouders zat als jullie van huis naar school liepen of omgekeerd. Toen was je ook al behoorlijk sterk, als ik er zo aan denk.
Het overkomt me vaker dat ik medeleerlingen van je basisschool zie en dan associeer ik die gelijk met jou en moet ik altijd aan je denken.
Lieve jongen, ik zeg nu maar: "Liefs en dikke knuffel van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Dat ik vandaag weer op jouw site terecht kom, komt omdat ik met ma bij hoge uitzondering eens naar de supermarkt ging. Ik wilde eigenlijk een wandeling maken om weer wat te oefenen met mijn been, maar omdat het regende, leek me dat geen goed idee. Dus ik met ma in de auto naar de de winkel. Daar troffen wij een mevrouw die ma erg bekend voor kwam, maar mij niet. Na betaling bij de kassa raakte ma met deze mevrouw in gesprek en zo kwam ze erachter dat het de moeder was van een jongen die met jou in de klas zat op de basisschool. Deze jongen had ook nog een zusje die ik indertijd ook als leerling in de klas heb gehad.
Ik moest gewoon de hele tijd aan deze beide kinderen denken en aan jou natuurlijk. Ik heb uit mijn geheugen weer dat beeld van die jongen toen hij een jaar of 10-11 was.Hij woont nu in Steenwijk en zijn zusje in Zoetermeer volgens hun moeder. Natuurlijk kwamen vele herinneringen nog weer even aan bod. Ik pakte mijn laptop en probeerde de namen van je oud-klasgenoot in te toetsen via Google en ik vond natuurlijk wel het een en ander. Toen kwam bij mij ook ineens op om jouw naam eens via Google op te zoeken en toen werd ik hier attent gemaakt op o.a. het condoleanceregister. Ik klikte daarop en kwam regelrecht op je site terecht.
En daar werd mijn aandacht natuurlijk gelijk gevestigd op het laatste bericht hier. Ik wist gewoon niet wat ik zag Maurice. Ik was helemaal ontroerd door dit geweldig mooi bericht. Toen ik het aan ma voorlas, kregen we spontaan tranen in de ogen. Wat is het voor ons als ouders ook mooi weer eens een dergelijke reactie te krijgen waarbij Roy jou op zo'n mooie manier neerzet.
Voor ma en mij was de laatste, afsluitende zin weer een "hoogtepunt". Ik heb het al eerder gezegd. Als je als ouders zoiets leest, geeft dat een enorme steun en weet je dat JIJ niet voor niets hebt geleefd. Dit blijkt wel weer uit dit bericht met zulke indrukwekkende woorden.Ook leuk om te lezen hoe alles veranderd is in de buurt van je schooltje aan het "Plein" waarover je ook aan ons zoveel verteld hebt. Altijd verhalen die leuk waren. Aan je belevenissen met je sigaren rokende vriend en collega Herman moet ik in dit geval nu weer even denken.
Dat ik je alweer zo snel zou schrijven hier, had ik niet gedacht. Maar het roept wel weer de vraag op: "Bestaat toeval?"
Ik ga er maar niet op in.
Dag mijn lieve jongen. Tot een volgende keer.
Liefs, knuffel en kus van ma. 

Al enige jaren lees ik mee. Mijn jongere zus heeft al eens geschreven (Ramona). Het blijft bijzonder hoe levend Maurice nog is. De panden waar hij les gaf zijn gesloopt en voorzien van nieuwe woningen. Ook deels bewoond door oud-leerlingen van het Staring. Ook dus leerlingen van Maurice. De meest treffende herinnering 17/18 april 2004. Mijn vader was herstellende van een zwaar motorongeluk 8-11-2003), waarbij zijn leven onzeker was geweest. Mijn zus heeft als ex-mentorleerling veel steun gehad van hem. Op die vrijdag in april was het examengala aan de van Disselweg. De auto die geregeld was voor mij en mijn zus werd door een kennis gereden. Mijn vader was zover dat hij naar de omtvangst kon en Maurice heeft geholpen de rolstoel op de trap te zetten zodat alles zichtbaar was. 21 mei dwaalde ik over de kermis in Lochem waar ik hem nog heb gezien. De volgende dagen ging al snel het vreselijke nieuws rond. Het blijft voor mij bijzonder hoe iemand kan voortleven, ondanks dat ik nu 33 en dus ouder ben. Een blijvende indruk maken op mensen is iets wat vaak tijd kost. Maurice is en blijft voor mij de meest legendarische docent ooit. 

Dag mijn lieve jongen,

Op 14 september schreef ik al dat het toen een bijzondere dag voor me was vanwege de geboortedatum van mijn vader. Nu op 24 september is het precies hetzelfde. Nu zou mijn moeder jarig zijn en ook 101 jaar zijn geworden.
Heel frappant is het dat ik net een overlijdensadvertentie las van iemand die ik goed hebben gekend van mijn logeerpartijtjes als kind bij tante Jantje die toen een kruidenierswinkeltje had. Daar moest ik dan weleens boodschappen naartoe brengen of we moesten langs het huis van deze persoon fietsen als we naar huis of naar tante Jantje fietsten. Ik kan me nog herinneren dat ze één zoon hadden en dat klopte volgens de advertentie. Heel speciaal op deze dag dat die jeugdherinneringen ook weer bovenkomen. De overleden man was ook in 1918 geboren en werd dus ook echt 101 jaar.
Wat een leeftijd.
Allerlei herinneringen komen boven die te maken hebben met jou en tante Jantje. Wat een fijne tijd was dat toch. Ik hoef er gelukkig niet op in te gaan, omdat je wel weet wat ik allemaal bedoel.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een 21ste. Nu al weer september. Officieel het begin van de herfst wordt gezegd, maar gelukkig is het buiten mooi weer en schijnt de zon en lijkt het zomers. Wel vanachter het raam bekeken moet ik bekennen. Ma rijdt nu net met de auto weg om jou nog een bezoekje te brengen. Dat doet ze elke dag nog altijd trouw. Een hoge uitzondering daargelaten. Ik kan gelukkig weer wat beter lopen, al vang ik nog steeds geen hazen. Goede dingen gaan langzaam zullen we maar zeggen.
Bij de voetbalclub zijn we weer bezig met toneel en ook van het voetbalspelletje zelf genieten ma en ik ook weer.
Heb je je vriend Hendrik ook al "begroet"? Als die mogelijkheid bestaat, heb je dat vast al gedaan. Omdat we ons toch maar "vasthouden" aan die mogelijkheid, kan ik jou ook nog altijd berichtjes sturen waardoor je toch nog altijd bij ons bent.
Dikke knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag is het een bijzondere dag voor me. Meer in gedachten dan in werkelijkheid. Vandaag is het 14 september en op deze dag is mijn vader in 1918 geboren. Hij zou vandaag 101 jaar zijn geweest, maar helaas overleed hij al op 42 jarige leeftijd en is hij al langer overleden dan hij heeft geleefd. Ik schrijf hier bewust het woord "overleden", omdat het woordje "dood"zo anders voor me klinkt. Overleden en dood zal hetzelfde betekenen,maar gevoelsmatig is dat voor mij niet zo. Ik kan het ook niet uitleggen.
Mijn vader is overleden toen ik 14 jaar oud was en ik heb natuurlijk nog altijd warme herinneringen aan hem. Ik zie hem nog zo voor me in verschillende situaties, maar afgelopen weken vooral in de situatie waarbij hij met mij een jaar lang na zijn werk naar een heilgymnastieker ging. Tegenwoordig noemen ze dat een fysiotherapeut.Ik kon toen ook niet lopen en uiteindelijk ben ik letterlijk weer in de benen gekomen.Met dat zelfde been zit ik nu al weken weer in de lappenmand. Moest heel vaak denken aan de situatie van vroeger en vergeleek dat met nu. Een wereld van verschil. Toen achter op de fiets of brommer naar de de fysio en met de dienstbus naar het ziekenhuis in Groningen. Nu overal met de auto er naartoe gebracht. Gelukkig maar.Ook een geluk dat ik nu ook weer wat beter ga lopen, maar je snapt ook wel dat ik me af en toe ook veel zorgen maak over de eventuele gevolgen van het gebruik van de daarvoor benodigde medicijnen. Ik hoef je gelukkig niet uit te leggen wat ik hiermee bedoel.
Buiten schijnt de zon. Ik verbleef in gedachten even in het "donker".Maar de zon geeft licht en warmte en nieuw leven. Mooie kleine witte wolken zweven aan de lucht. Laat ik maar even op die manier in mijn gedachten gaan "zweven".
Jammer dat je mijn vader niet hebt gekend en hebt meegemaakt. Hij was vast een heel aardige opa voor jou geweest.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Gelukkig ben ik weer thuis. Helaas met behoorlijk veel beperkingen, maar houden de moed erin.
Dag Maurice. Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Bij het nalezen van de vorige tekst zag ik dat ik het woordje "niet" vergeten had tussen te voegen. Daaruit zou je haast de conclusie trekken dat ik graag lang in het ziekenhuis zou willen blijven liggen, maar je snapt wel dat ik het zo echt niet bedoel.
Je vader. 

Dag mijn lieve jongen,
Even een berichtje voor jou. Ik sukkel de laatste tijd wat met mijn gezondheid en stuur je vanaf mijn ziekenhuisbed dit berichtje. Ik heb hier de beschikking over de laptop en die gebruik ik voor de eerste keer hier. Had er de puf niet voor. Ik ga er vanuit dat je wel weet wat er aan de hand is met me. Waar ik dat op baseer, weet ik ook niet, maar zo voelt het voor me. Ik hoop dat ik hier lang hoef te blijven. Gewoon afwachten zeg ik maar. Gisteren zijn ma en je broer geweest. Hier is een prettige temperatuur, maar buiten schijnt het weer warm te zijn of te worden.
Je snapt dat ik je heel veel zou willen zeggen, maar ik ga er maar vanuit dat je mijn gedachten kunt lezen.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een 21ste. Tijd om je weer met een berichtje te "verrassen", maar bij het openen van deze site werd ikzelf echt verrast door wat Francien je allemaal heeft geschreven en over je heeft gezegd. Ongelooflijk dat ze nu bijna 33 is, terwijl jij maar 28 jaar werd. Waar blijft de tijd? Natuurlijk is het voor ons als ouders zo fijn te lezen wanneer mensen positieve dingen zeggen over je kinderen en in dit geval ben jij dat. Natuurlijk hebben wij haar eerste boek ook gelezen en dat ze het aan jou heeft opgedragen was natuurlijk ontzettend fijn.Ma heeft het boek keurig gestald op het kastje samen met andere leuke gebruiksvoorwerpen van jou.
Haar opmerking over je bezoek aan de studio bij de uitzending van Edwin Evers klopt. Ik heb het er hier ook wel eens over gehad. Hij werkte toen nog bij de KRO en door een leuke klassenfoto te sturen, waarbij jullie allemaal versierd waren met stickers, wonnen jullie allemaal kuikensloffen en mochten jullie in de studio de uitzending volgen.Ook stelde Edwin Evers jou nog enkele vragen. In diezelfde uitzending was ook Ruud van de eerste "Big Brother"serie aanwezig en met hem raakte je nog in gesprek. Leuke herinneringen. Wat een verhalen allemaal. Maar fijn die nog weer eens opgehaald te horen worden door iemand anders met wie je ook een speciale band had. Blijkbaar heb je heel veel van je leerlingen/kinderen het gevoel gegeven dat ze allemaal speciaal waren. Ik weet ook dat je op jouw manier van je leerlingen hield en dat je hebt geprobeerd hun duidelijk te maken dat "LEREN NIET ALLEEN VOOR DE SCHOOL IS MAAR VOOR HET LEVEN." Daarom is het ook voor ons fijn te lezen hoe ze over jou denken en hoe ze je als mens hebben ervaren.
Wij hebben je als kind ervaren. Al was letterlijk een groot kind en kijken heel anders naar je natuurlijk.Maar daarom extra fijn dit soort dingen van je oud-leerlingen te lezen.
Vandaag naar Amersfoort geweest. Geassisteerd bij werkzaamheden die in het huis van je broer uitgevoerd moesten worden door anderen. Zo jammer dat jij dit niet meer meemaakt. Je zou vast je steentje daar ook willen bijdragen als dat gevraagd werd. Ook werd ik daar gebeld door je vriendin uit Borculo. Zo fijn dat ze nooit verstek laat gaan.
Ik ga nu even uitrusten van de vermoeienissen.
Dag mijn lieve jongen. Liefs, knuffel en kus van je moeder. 

Lieve Maurice,

Nog geen vijf minuten later ben ik al weer terug.

Ik heb er eind vorig jaar alles aan gedaan om de laatste aflevering van Edwin Evers terug te luisteren. Omdat ik mij vaag herinner dat je ooit met een klas te gast was bij hem, volgens mij vanwege de leukste klas! (Weet ik niet zeker). Nu lees hier terug dat Liesbeth dit aanhaalt. En dit bevestigd mijn gedachte.

Ik liep op de dag van die laatste uitzending met een koptelefoon op door Disneyland Paris. Ik had daar heel sociaal moeten doen, omdat het een werkuitje betrof van mijn werk. Ik wilde koste wat het kost luisteren. Dat is mij niet in dank afgenomen, maar ik had ook geen zin om tekst en uitleg te geven over waarom.

Nu ben ik nog blijer dat ik die laatste uitzending heb beluisterd. Als ik Edwin Evers ooit tegenkom ga ik hem zeker bevragen naar jou!

Groetjes en tot de volgende keer.
Francien 

Lieve Maurice,

Daar ben ik. Mijn boek 'Francien laat je tieten nog eens zien' heeft het goed gedaan. Zo goed zelfs dat ik inmiddels net mijn tweede boek 'Help, ik sta (ongewenst) online!' over dit onderwerp heb afgerond en nu begin aan mijn derde boek.

Dat derde boek, dat gaat over mijn ADHD. En daarbij schrijf ik een stukje over het niet drinken van alcohol, zo stond ook vermeld in mijn eerste boek:

"De meest opvallende leraar van het Staring College is toch wel Maurice Kip. De beste man is groot. Heel GROOT. Hij gaat de twee meter ver voorbij. Als hij niet praat fluit hij het nummer ?Always look on the bright sight of life tadatadatadatadatada . ?Hij draagt meestal een beige broek met van die zakken aan de zijkant. Met daarboven een grote stoere crème-kleurige kabeltrui. Een zweetsnorretje maakt het geheel af. Het had net zo goed een bodyguard kunnen zijn in plaats van een leraar Engels. Het bord underground duid gelijk aan dat je je ergens in hartje London bevindt. Zijn lokaal is omgetoverd tot een pub. Salt & Vinegar chipzakken, Guiness bierglazen

?Frankje! Hoe was je weekend?? ?Thank you for asking. It was absolutely great.? Gooi ik er met een overdreven Brits accent uit. Als Tetske (mijn grootste rivaal, in de strijd wie sleept het hoogst cijfer binnen) binnenkomt krijgt ze ook al zo?n fijne ontvangst. ?Tetje! Waar zat je dit weekend?? We kletsen gedrieën een eind weg. Tijdens de les komen allerlei Engels producten voorbij. Meneer Kip wijst trots op zijn collectie Guiness bierglazen. ?Wie lust er bier?? Er gaan veel handen de lucht in. De mijne niet. ?Ik heb lol zonder alcohol.? schreeuw ik door de pub aka het klaslokaal. ?Frankje! Dus jij gaat niet drinken tot je achttiende?? zegt meneer Kip.? ?Nee.? antwoord ik nonchalant.

Bij de eerstvolgende Engelse les ligt er contract op me te wachten. ?Frankje, wil je dit even voor me ondertekenen?? vraagt hij. ?Hierbij verklaar ik, Francien Regelink, dat ik tot mijn achttiende geen alcohol zal nuttigen. Op 27 september 2004 keer ik, Francien Regelink, terug naar het Staring College om samen met Maurice Kip A pint of Guiness te drinken.? Ik kijk hem verbluft aan. Voel me zelfs vereerd met dit contract. Onder toeziend oog van mijn klasgenoten onderteken in het contract. Die paar Flügels die ik hiervoor dronk tellen niet mee. Vanaf nu drink ik geen druppel meer. ?Ik heb lol zonder alcohol.? spreek ik die les meermaals uit. Het contract wordt ingelijst en direct aan de muur gehangen. Als ik vanaf nu fouten maak, kan ik ieder geval niet vluchten in de smoes ?Ik was dronken, ik kan het me niet meer herinneren.? Ik doe alles bij mijn volle verstand.

Ik houd mij hieraan. Het contract heeft een heel belangrijke uitwerking gehad op het verloop van mijn jeugd en mijn verblijf op de middelbare school, voor het tieten incident plaatsvond.

Ik heb zoveel aan jou te danken. Je leerde mij en mijn klasgenoten op speelse wijze de Engelse schrijfwijze en uitspraken. Die goed van pas kwamen toen ik voor het Europese hoofdkantoor van Nike mocht komen werken.

Ik heb fouten gemaakt toen ik jonger was (wie niet overigens), maar ik heb heel veel fouten vooral NIET gemaakt. Omdat ik dingen altijd met mijn volle (adhd) verstand deed. Ik was niet dronken. Ik was niet aangeschoten. Ik was broodnuchter. En dat heeft me behoed van heel veel potentiële disasters.

Zelfs toen ik 18 werd en we eigenlijk samen mijn eerste biertje zouden drinken in jouw Engelse pub liet ik de alcohol staan. Op mijn 19de raakte ik pas mijn eerste cocktail aan. Die droeg ik op aan jou.

Als het boek er daadwerkelijk komt, ben je de eerste die het ziet.

Dank voor al je levenswijsheden. Door jou ben ik meer dan ooit een rijk mens. Die, ondanks alles, een superfijne tijd heeft gehad op de middelbare school.

Ps. Always look on the bright side of life."

Ik dacht ook weer even aan deze mooie gedenkplaats en de verhalen die mensen er over jou schrijven. Ik ben inmiddels 32 bijna 33. Wat was het toch gaaf geweest als je een stukje had kunnen meeschrijven aan dit derde boek.

Liefs,
Francien 

Dag mijn lieve jongen,

Hier ben ik nog een keer en dat vanwege de 21ste. We komen net terug van je oom.Tussen 12 en 21 juli zit ook de verjaardag van je grote broer. Ook dat is een heuglijk feit natuurlijk. Zo jammer dat je daar geen getuige van kunt zijn, maar je leeft "van boven" vast met hem mee. Je kleine neef is intussen al weer 12 jaar oud en een reus van een jongen.Waar blijft de tijd toch?
Nogmaals knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen.

Ik wil je nog graag even laten weten dat ik gisteravond een heel fijn gesprek heb gehad met Annelies via de telefoon. Uiteraard was jij het onderwerp van gesprek.Vele mooie herinneringen hebben we weer opgehaald. Altijd fijn voor ma en mij. Kus en knuffel van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Er zijn zo af en toe van die dagen dat je door allerlei omstandigheden gewoon verdrietig bent en je je minder prettig kunt voelen. Zo'n dag is het vandaag ook een beetje. Maar als dan de post langskomt die een mooie, geschreven kaart bezorgt, voelt het weer beter, maar tegelijk ook ontroerend en een beetje verdrietig makend doordat het gevoel van gemis van jou opeens weer versterkt wordt en er weer zoveel herinneringen bovenkomen. Deze prachtige en voor ons erg waardevolle kaart kregen we van je oud-collega Annelies.Zij nam afgelopen woensdag op een voor haar fantastische manier afscheid van het Staring College. Zij heeft haar pensioenleeftijd gezond en wel bereikt, zo schreef ze. Ze was hier erg dankbaar voor. In haar dankspeech heeft ze verteld dat het absolute dieptepunt van haar 20 jaar op het Staring College de totaal onverwachte dood van jou was. Ze vertelde over het collectieve verdriet van de kinderen en de collega's.Als je dit als ouders weer zo leest, komen de herinneringen aan jouw afscheidsdienst op school weer boven bij ons. Ma, je broer en ik hebben dat helaas niet meegemaakt maar later wel gezien op een film die van die dienst is gemaakt. Heel indrukwekkend.
Als ouders waren de woorden van Annelies heel erg ontroerend en wat is het fijn dat ze de moeite nam ons een kaart te sturen met daarop lovende woorden over jou en dat je in haar hart nog altijd een speciaal plekje hebt.
Ik las dat ze 20 jaar aan het Staring heeft gewerkt. Nu ik daar zo over zit na te denken, trek ik de conclusie dat jij er een beetje eerder was als docent dan zij.Met jou is het nu 15 jaar geleden en zou je wat meer dan 20 jaar aan school gewerkt hebben.Maar misschien was het ook wel tegelijk.
Wat ik me nog altijd herinner dat je ooit vertelde dat je samen na een feestje in Lochem met een paar collega's in het huis van Annelies hebt geslapen en dat jullie daar toen vreselijk veel plezier hebben gehad. Als ik me niet vergis, speelde luidruchtigheid in die nacht ook een rol. Maar dat heeft Annelies jullie nooit kwalijk genomen.
De kaart van haar was de aanleiding voor het schrijven van dit berichtje. Heel fijn dat we dit vandaag van haar hebben ontvangen.
Liefs, dikke knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Gisteren de hele dag bezoek gehad voor jouw verjaardag. Dat hebben we gewoon weer op gepaste wijze gevierd.Van gistermorgen bij de koffie tot 's avonds laat hebben we bezoek gehad en heb je ook weer veel bloemen gekregen. Toch fijn dat we dit jaar weer hebben mogen meemaken.
Knuffel en kus van ma. 

12 juli...je geboortedag!

ik begin zo weer aan een rapportvergadering. Dat hoort zo bij het einde van een schooljaar, net als vroeger onze kiptrips naar Walibi of Hellendoorn.
Daar denk ik ook nu weer even aan...
Doe ze daar "ergens" een knuffel en voor jou zelf de dikste!

Liefs Wilma