Willem Duyn

31 maart 1937 - 4 december 2004

Goudeerlijk, recht door zee en allesbehalve een blad voor zijn mond.
Een standvastig ruwe bolster met een blanke pit

Ik wens familie Vrienden en kennissen,collega,s heel veel sterkte toe in deze moelijke tijd

Plaats dit register op Facebook > Plaats dit register op Twitter > Voeg een condoleance toe >

< Vorige 281 t/m 300 van 742 Volgende >

Mijn vader(59) is vandaag 19september2005 overleden en dit gedicht is voor hem:

Paps

Jij bent de man die ik als eerste zag,
om wie ik meteen ontzettend veel gaf.
Jouw ogen die zo mooi blonken,
zodat mijn gedachten daarin verdronken.

Jij leerde mij alle kleine dingen van het leven,
dat het leven een spel is waarin je moet geven.
Waarin vriendschap en vertrouwen centraal staan,
dat je niet in de hand hebt hoe het leven zal gaan.

Jij hebt mij geleerd dat je mensen moet respecteren,
en nooit je rug naar iemand toe moet keren.
Ook dat je blij moet zijn met wie je bent,
dat je meer kunt dan dat je zelf denkt.

Jij was er voor mij als ik je nodig had,
je sprak me moed in en dat gaf mij kracht.
Ik voelde me altijd begrepen en veilig bij jou,
van jou wist ik, jij blijft mij altijd trouw.

Jij hebt mij velen jaren alles bijgebracht,
dat dit ooit zou veranderen hadden wij niet gedacht.
Toen kwam de tijd dat alles werd omgedraaid,
met veel woede, ongeloof en onmacht ging dat gepaard.

Jouw ogen die al een tijd niet meer blonken,
zodat mijn verdriet erin is verzonken.
Jouw ogen waren getekend voor je verdere leven,
waarin je inderdaad alles hebt moeten geven.

Jouw lach die ik niet meer kon horen,
omdat je de moed ook een beetje had verloren.
Onze gevoelens konden we niet meer samen delen,
jij, die merkte dat veel van jouw vrienden opeens verdwenen.

Jouw verdriet en mijn verdriet dat we niet meer deelden,
en dat we waarschijnlijk allebei anders beleefden.
Onze woede die we allebei van binnen lieten gaan,
die we uitten met een onzichtbare en zichtbare traan.

Jouw leven dat onzeker was en vol zat met onmacht,
de moed en de grip op het leven die langzaam is weggezakt.
Het ongeloof dat sinds jaren in ons omgaat,
de vraag waarom die nog altijd centraal in ons leven staat.

Jouw innerlijke strijd tegen deze ziekte die jou overkwam,
je wilde tot het eind blijven vechten, dat was echt jouw drang.
Wij konden alleen moedeloos toekijken hoe jij van ons verwijderd raakte,
alleen kijken hoe meneer Alzheimer jou meer en meer kapot maakte.

Ik begrijp nog steeds niet waarom jou dit moest overkomen,
heb het al die jaren werkelijk niet kunnen geloven.
Toch hebben we geprobeerd om samen nog veel te doen,
en elke keer als we elkaar zagen begonnen en eindigden wij met een zoen.

Ik was degene die er voor jou wilde zijn,
ook al was dit vaak zwaar en deed het mij oneindig veel pijn.
Wat wij samen hadden zetten wij zo goed als het kon voort,
want als ik jou iets vertelde, wist ik zeker dat je mij had gehoord.

Ik wilde nog heel lang van jou genieten en je helpen bij alles dat je doet,
als ik dan alleen jouw ogen zag met een twinkel, dan gaf mij dat weer moed.
Ik heb je heel vaak kunnen zeggen dat ik van je houd met heel mijn hart,
dat je mij dan alleen al aankeek geeft mij voor altijd alle kracht.

Ik beloof jou dat ik er voor jouw MA en me eigen zal zijn,
misschien verzacht dit een beetje jouw jarenlange pijn.
Jij hebt nu de rust die je jarengeleden al had verdiend,
de personen die er echt voor jou waren, herinneren jou als een echte vriend.

Ik ben en blijf er voor altijd trots op dat jij mijn vader bent,
wat een ander daar dan ook van vindt en denkt.
En ik weet ook dat jij heel veel van ons houdt,
Daarom zeg ik je voorgoed: je blijft voor ons een papa van GOUD.

Op 22 september 2005
om 13:35 getekend door:
F.a.m. .A.c.k.e.r.m.a.n.s.

Willem Duyn

31 maart 1937 - 4 december 2004

Hou me op de hoogte