Anne Faber

Zo onmenselijk, wanhopig en eenzaam gestorven. Ik schaam me soms tot dit "menselijk" ras te behoren.

(Verder heeft Rens hieronder ook mijn gevoelens perfect verwoord.)

Holle woorden maar toch: kracht voor de nabestaanden.

Jaap 

Ow Anne, wat zul jij gemist worden! Ik heb (net als heel Nederland) 2 weken gehoopt op jouw veilige terugkeer... helaas werd het uiteindelijk een vreselijk bericht.
Zodra ik het nummer 'Sunny days' van armin van buuren hoor moet ik op de een of andere manier aan jou denken ...
ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte in deze vreselijke tijd! 

lieve anne.
ik heb hier geen woorden voor.
je gaat als een betoverende engel verder,
rust zacht.
ouders.familie en vrienden heel,heel veel sterkte. 

Lieve Anne,

We zijn een vreemde maand verder. Te etteren, van alles te wensen of te hopen, ik vermag het niet, ontsteld door wat gebeurd is, getroffen door verdriet. Ik put schrale moed uit alle minnende opvattingen dat je nu veilig
in de hemel fietst, uit alle lieve wensen dat je zacht mag rusten. Bij veel van wat ik meemaak, zie, hoor of voel gebeuren, denk ik: ik beleef het en iedereen beleeft mee, maar jij niet. We zijn allemaal wakker geworden en hebben
keer op keer een rijke dag voor ons. Jij wordt niet meer wakker en bent nergens nog, terwijl je zo jong bent en veel in je mars had. Mijn afstandelijke indrukken fluisteren dat deze weerloze wereld, maar eerst en vooral je familie, vriend, vrienden en collegae een onuitsprekelijk verlies lijden.

Mijn verdriet zal grotendeels verzinken, Anne, omdat ik je niet heb gekend. Maar toch: ik vind het onvoorstelbaar dat je er niet meer bent. Het verscheurt mijn gevoel van betekenis. Die heikele aanvaringen met machteloosheid
- ik had ze niet eerder zo hard en constant gevoeld. En we weten allemaal wat ze opdringen: waarom kon ik het niet voorzien? Waarom was ik daar niet? Waarom kan ik je niet levend terugbrengen? Dit mag niet. Hoe kun je? Anne, je bent
zo triest, je lot is te gruwelijk. Elke avond als ik fiets - ook op een opoefiets en maar een jaar ouder - en de laatste kilometer nader, worstel ik, want ik kom wel weer thuis.

Oktober was een vreemde maand; soms schoot ik vol, wanneer ik kort na de val van de nacht de dag afsloot,
verslagen, omdat jij het leven niet meer geniet en ik daar niets aan kan doen. Tot voor kort huilde ik nooit en zeker niet om een onbekende. Ik voel me klein.

Doch mijn verdriet is bleek en mijn woorden zijn nogal eigenheimerig en te brutaal om jouw mensen te troosten, die we en masse blijven condoleren en verder gerust hebben te laten. Ik wilde echter eerlijk zijn, getuige eigen treurnis
mijn medeleven betuigen. Over andere dingen wil ik niet zeuren. Ik wens jullie nabestaanden alle sterkte, maar zodra ik zoiets schrijf, voel ik me vreselijk te kort schieten. Ik zou het van harte anders weten. Dat ik niets kan betekenen, dat jullie ondanks zo veel aandacht zonder achterblijven...Dat wij mensen soms niet kunnen waarmaken wat we liefst wensen, evenmin herstellen wat we ergst missen. Maar nee, ik hoop dat jullie sterk zijn en Anne op een of andere manier bij je kunnen houden. Ik gun jullie alles wat helpen mag.

Arme Anne, inspireer de jouwen. De wereld maakt geen muziek meer. Er waait een herfst, die piept en ruist. Schijn voor wie jou liefhebben en werkelijk missen. Anders is het niet. Waarde nabestaanden, in 's winters lange schaduw wacht vast de troost der lente. We zijn kinderen, in de ban van het onmogelijke, maar straks...Ach, ik ken jullie niet en ben maar een begane stommeling, die slechts een fractie voelt. En het doet pijn. Anne, ik kan het niet rijmen. Je bent nog maar vijf en twintig, het hoort niet voorbij te zijn. Dit verdien je niet. Kom terug naar huis, meid.

Rens

P.S. Er is veel gezegd en geschreven. Ik walg van meerdere opmerkingen over en stuitende aandacht voor die ene man. Ik zou graag zien dat de mensen hem gunnen wat hij verdient door hem te verzwijgen. Professionals zullen de rest doen. Een condoleanceregister
zij nooit de plek voor een impulsief volksgericht. 

Toen ik je foto zag dacht ik nog ? het zal toch niet ...? helaas werd mijn vrees bewaarheid. In en in triest, woorden schieten tekort. Zinloos weggeplukt in de bloei van je leven. Heel veel sterkte en kracht met het verwerken. 

Lieve Anne

Het is verschrikkelijk wat jij hebt moeten ondergaan en dat je zo jong bent weg genomen! ! Je zal vast een mooie engel zijn daarboven... 

Mooie, sprankelende Anne, dat je mag geborgen mag zijn in Gods hand, waar geen kwaad je kan deren. 

heel veel sterkte met dit onmenselijke verdriet, waar gaat de wereld heen, hoop dat de mensen die voor de wet moeten zorgen, zich achter de oren krabben, DEZE DOOD WAS ONNODIG.

voor alle nabestaande heel veel kracht, moed, en sterkte in deze, zo onnodige moeilijke tijd. 

Wat te zeggen : .
We mogen slechts hopen dat haar dood niet voor niets is geweest en dat de wetgeving eindelijk mag veranderen waardoor andere vrouwen als Anne het leven gespaard mag worden.
Ik wens ouders en vriend heel veel kracht en troost toe bij het verwerken van dit onmetelijke verlies. Eens zullen jullie elkaar weer zien. 

Lieve familie,
Hier zijn geen woorden voor. Dit is echt het ergste van ouders kan overkomen. De onrust, de vragen. alle media, het is gewoon verschrikkelijk. Het enigste wat ik kan doen is elke dag een kaarsje aansteken voor Anne en dat doe ik ook. Ik denk aan jullie.
Joke Meijland 

Rust in vrede Anne Faber.
Kracht en sterkte voor familie en vrienden. 

Rust in vrede, Anne 

Lieve Anne,

Vandaag precies vier weken geleden stapte jij op je fiets; niet wetende dat dit de allerlaatste keer zou zijn, omdat jou iets verschrikkelijks zou gaan overkomen...

Vanaf het moment waarop ik voor het eerst over jouw vermissing las, heb ik iedere dag aan jou gedacht. Ondanks dat wij elkaar niet gekend hebben, maakte ik mij heel veel zorgen om je, net als heel veel andere mensen. Tegen beter weten in bleef ik hoop houden. Dat er iets goed mis gegaan was, dat was duidelijk... Maar ik hoopte zó dat je toch nog in leven zou zijn...

Helaas bleken mijn zorgen terecht geweest te zijn en je bleek ook niet meer te leven...

Nog steeds denk ik iedere dag aan jou Anne, en mijn zorgen hebben plaats gemaakt voor verdriet. Ik vind het echt verschrikkelijk wat jou overkomen is... En ik blijf maar denken aan wat jij in de laatste momenten van je leven allemaal door hebt moeten maken en wat er allemaal door je heen gegaan moet zijn...

Lieve Anne, ik geloof van jongs af aan heel sterk dat er meer is dan het leven hier op aarde. Ik had je zó veel meer tijd hier op aarde gegund, maar ik probeer mij vast te houden aan de gedachte dat jij op een hele mooie plek terecht gekomen bent... Ik hoop dat je daar heel goed opgevangen bent en omringd wordt door heel veel lieve mensen om je heen die jou helpen.
Het zal niet meevallen om je vriend, ouders, broer en alle andere mensen van wie je houdt zo intens verdrietig te zien, maar ik hoop dat je toch ook rust kunt vinden daarboven... Eens zullen jullie elkaar weer terug zien, dat weet ik zeker!

Graag wil ik je vriend, ouders, broer en alle andere mensen die van jou houden ontzettend veel liefde en kracht toewensen om hun enorme verdriet te kunnen dragen.

Ik blijf aan je denken lieve Anne, en ik zal je nooit vergeten!

Heel veel liefs! 

Iedere dag denk ik aan jou. Het laat mij NIET los. "Kan niet waar zijn" wat jou is overkomen, maar het is wel zo.

Lieve Anne, Ik heb jou nooit gekend, je was niet mijn dochter, maar zo voelt het wel. Dag schat! 

Lieve dierbaren van Anne,

Als vader van kinderen draait mijn maag om bij de gedachte aan aan de laatste momenten van Anne en aan jullie verdriet.

Ik ben ook woest. Niet op dat beest dat in jullie in rouw heeft gestort. Die man is ongeneeslijk ziek. Je kunt een hond ook niet verwijten dat hij blaft.

Ik ben woest op degenen die deze man de kans hebben gegeven om zoiets te doen omdat zijn eerdere delicten er niet om logen. Zij hebben gefaald en moeten tot op het hoogste niveau de consequenties daarvan aanvaarden.
Ook in Den Haag.

Met heel mijn hart en ziel denk ik aan u, en ik wens u alle mogelijke kracht toe om door te gaan in dit leven.

Wim van Prooijen 

Lieve dierbaren van Anne,

Sprakeloos...

Veel kracht en moed bij het oneindig diepe verdiet om het verlies van jullie Anne.
In mijn hart brandt een kaarsje voor haar.

Roos 

Ongelofelijk! Heel veel sterkte voor de familie in deze zware tijd! 

Lieve Anne,

Hoe is het mogelijk, ik heb geen woorden.

Onvoorstelbaar moet het verdriet zijn van familie en vrienden als ik kijk naar hoeveel verdriet mij dit doet.

Opdat je nooit vergeten wordt en er op wat voor manier dan ook kracht geput kan worden uit deze verschrikkelijke gebeurtenis 

Lieve Anne,

De slechtheid die jouw pad kruiste zal de liefde nooit laten verbleken die jij in je had, en die zovelen voor jou voelen. Jij zal nooit vergeten worden, lieve Anne.

Alle kracht voor de familie, mogen jullie zonder al teveel bitterheid uitkomen. 

Lieve Familie, Vriend, kennissen en collega's van Anne,

Ik denk elke dag aan Anne en aan jullie. Hoe verschrikkelijk moet dit zijn voor jullie om Anne te zijn kwijtgeraakt op deze verschrikkelijke manier. Mijn hart huilt elke dag en ik leef enorm met jullie mee. Ik probeer jullie intens verdriet te voelen en dat doet pijn, voor jullie nog miljoenen keren erger.

Lieve familie en vriend van Anne, vergeet nooit dat heel Nederland met jullie meeleeft, hoop van harte en met heel mijn ziel dat jullie hier een beetje steun in kunnen vinden.

Heel veel Kracht toegewenst voor de toekomst. En wij vergeten Anne nooit!

Jeannette